NIE WIE NIKT CO SIĘ MOŻE ZDARZYĆ...

Minęło ponad dwa tygodnie, wydarzyło się mnóstwo zjawisk. Przyjemne i mniej przyjemne. Zwariowany i burzliwy czas. Koleżanka Marta redaktorka z Sensacyjni zorganizowała akcje charytatywne, w których brała udział cała moja rodzina. Donatka zajęła się papierkową pracą, pomagając mi w zorganizowaniu różnych zgód. Zbieraliśmy pieniądze, żebym mogła wylecieć do Rzymu na konsultację. Włączyli się chłopaki z Patriotycznego Głogowa. Dowiedziałam się, jak wielu mam życzliwych osób, ile pięknych serc gotowych jest mi pomóc. Lecz zdarzają się również przykre sytuacje. w niedzielę kwestowaliśmy na targu z puszkami.
- Nie jest Pani wstyd tak na wózku siedzieć i żebrać do puszki?
Zapytał pan pięknie ubrany w dobrze skrojonym garniturze.
- Proszę Pana, ale ja....
Nie mogłam słowa wypowiedzieć, bo łzy zalały mi oczy i głos z gardła nie chciał się wydostać. Smutek zaszył się w sercu. I choć była ze mną rodzina i przyjaciele bardzo źle się poczułam.
- Wstyd! Żeby na wózku tak brać na litość.
Znowu usłyszałam z tyłu głowy słowa Pani, która dopiero opuściła drzwi kościoła. Dlaczego tak do mnie mówią osoby wracające ze Mszy Świętej? Przecież najważniejsze przykazanie katolików mówi : "Miłuj bliźniego swego jak siebie samego". Może ja czegoś nie rozumiem?
W ten sam dzień mieliśmy koncert charytatywny. Nagłośniony był w mediach, gazetach, portalach internetowych. Ludzie dawali lajki, obiecali, że przyjdą a tu znowu niespodzianka. Przyszli nieliczni przyjaciele i bliscy znajomi. Dlaczego tak się dzieje w naszym mieście? Jeżeli jest ogłoszona zbiórka dla dziecka na nową ortezę, bo stara już się znudziła i jest mniej kolorowa, albo zbierają na komputer dla słabowidzącego dziecka to odzew jest niesamowity. Ludzie wrzucają pieniądze, dają mnóstwo fantów ciekawych na licytację. A jeżeli dorosły prosi o pomoc bo WALCZY O ZYCIE, to nie ma nikogo, kto chciałby pomóc. A jeszcze będą mieli pretensje, że siedzisz na wózku i prosisz o pomoc. Dzieci kiedyś dorosną, wyrosną z kolejnych ortez, komputer straci na wartości a mnie już może nie być... Cy życie dorosłej osoby posiada mniejszą wartość niż orteza czy komputer? Czy naprawdę istnieje aż taka znieczulica?
Bardzo bogaty mężczyzna powiedział do mojej siostry, że on by się wstydził tak robić jak my. Czyli, co?
Czyli my powinniśmy się wstydzić prosić o życie, skoro istnieje szansa?
Jutro lecę do Rzymu. Radość i niepewność mieszają się jednocześnie w mojej duszy. Mam tam Gosię, dzięki której to się zaczęło. Nie znamy się fizycznie, lecz mamy ciągły kontakt telefoniczny, jak pokrewne duszyczki. Ona mnie motywuje, wspiera i daje nadzieję, ze poradzę sobie w Rzymie, bo Ona mi pomoże. Jest też profesor onkolog neurochirurg, który mnie serdecznie zaprasza
i bardzo chce pomóc w zwalczaniu mojego dziada, no teraz to dwóch dziadów. Ostatnia moja noc tutaj, w moim domku. Będę kochać i tęsknić. Ale zrobię wszystko aby dać sobie szansę na życie. Mam przeczucie, że muszę tam być, że wszystko będzie dobrze. Robię to nie tylko dla siebie, rodziny czy tych wszystkich bliskich, którzy mnie wspierają. Robię to, bo wiem, że mam w życiu jeszcze jakieś ważne sprawy do załatwienia. Jeszcze nie wiem jakie, ale czuję, że będą one mega dobre.
- Mamusiu, obiecaj, że przyjedziesz zdrowa i będziesz chodziła, dobrze? Ja już nie będę do Ciebie pyskowała i nie będę się fochała, ale wróć do nas. Kocham Cię mocno.
To są słowa mojej malutkiej Kluseczki.
- Dobrze serduszko.
Jestem gotowa.