Borowska we Wrocławiu

Przez całą drogę do Wrocławia nie mogłam wydobyć z siebie słowa. Jechaliśmy z pewną nadzieją, że może profesor coś wymyśli, że da nam nadzieję.
Przed sekretariatem stało i czekało parę osób. Przyszli z taka samą nadzieją jak ja, na uratowanie życia, na przesunięcie granicy.
Profesor zaprosił nas do gabinetu. Moje przerażenie wypisane było na twarzy. Podałam płytki z wynikami rezonansu. Czekałam na odpowiedź. Ale to oczekiwanie trwało ponad 40 minut. Nie mogłam odczytać żadnej reakcji, nawet mrugnięcia, czy grymasu na twarzy profesora. Po wnikliwej analizie, podszedł do nas, z najpoważniejszą miną na świecie :
- Proszę Państwa, nie jest dobrze, nic nie gwarantuję. Mógłbym podjąć się operacji częściowego usunięcia nowotworu. Jest 5-10% szans na powodzenie tej operacji i przeżycie pacjentki. Jest to bardzo trudna, ryzykowna operacja, po której Pani może się nie wybudzić.
- Ale jest szansa, że może się udać? Że mogę przeżyć?
Nie dowierzałam temu drobnemu człowiekowi o tak błękitnych oczach jak Anioł. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji, nic. Trochę się przeraziłam. Mało procent dawał, jak na przeżycie, ale co mogłam zrobić w takiej sytuacji? Nic nie miałam do stracenia. W głowie tylko jedną miałam myśl: jest szansa, jest szansa, może będę widziała jeszcze dzieci jak dorastają. Boże kochany dziękuję CI za tego profesora, który dal mi szansę.
- Panie profesorze, to ja chcę spróbować tej operacji, zawsze to 5-10% a nie zgon za 4 tygodnie. Tak, jestem gotowa.
Do głowy nawet mi nie przyszła myśl, żeby postąpić inaczej. Tak więc przyjęli mnie na oddział neurochirurgii.
W poniedziałek rano na obchodzie dowiedziałam się, że muszę przejść jeszcze raz wszystkie badania i mnóstwo innych, niezbędnych do operacji. We wtorek przyszedł doktor psycholog i poradziła, żebym w pogodny sposób pożegnała się z najbliższymi. A niby jak to mam zrobić ? Do dzieci napisałam listy pożegnalne, że jak mnie zabraknie, to po pogrzebie maja przeczytać, jak bardzo je kochałam i zawsze będę je kochała. Chciałam, żeby wyrosły na dobrych i mądrych ludzi, żeby kochali sercem, nie oczami, że bez względu na wszystko zawsze będę
z nich dumna. Och, Boziu jak bardzo mnie serce bolało, gdy musiałam się pożegnać z dziećmi. Najmłodsza Kornelcia dostała dwa listy, jeden na teraz, a drugi, gdy skończy 18 lat. Z płaczu nie mogłam nic wskrzesić
z siebie, żeby pożegnać się z najważniejszym człowiekiem w moim życiu. To był najdłuższy i najbardziej wzruszający list, jaki kiedykolwiek napisałam. Zawarłam w nim całe nasze piękne życie, narodziny naszych dzieci, walkę o zdrowie, nasze wspomnienia z ostatnich lat. Nie było łatwo żegnać się ze swoją największą miłością
w życiu…
W środę wszyscy do mnie przyjechali. Był to piękny, a jednocześnie smutny dzień. Na koniec poszliśmy do kaplicy, odmówiliśmy różaniec, przyjęłam namaszczenie chorych i wtedy moje skołatane serducho trochę się uspokoiło. Była u mnie cała moja rodzina, wszyscy których kocham. Było mi trudno, okropnie trudno gdy odjeżdżali do domku….
Wieczorem przyszedł anestezjolog z mnóstwem papierów i doktor, który wytłumaczył mi jak będzie przebiegała moja operacja, że będę miała diody wkręcane do mózgu, że muszą mi zgolić włosy z połowy głowy. Przyjechał sprzęt
i jest już zaplanowana cała operacja wraz z przeszczepem. Wszystko miało potrwać około 12 godzin. Dostałam różowy płyn, aby z samego rana w nim się wykąpać.
Nie spałam calutką noc. Myśli, wspomnienia, przecież ja mam takie piękne wspomnienia ze swojego życia… Nikt mi ich nie zabierze, ale ja mogę je zabrać ze sobą…